συνδοκώ

-έω, ΜΑ και αττ. τ. ξυνδοκῶ, -έω, Α

θεωρώ κάτι επίσης καλό ή εύλογο

αρχ.

1. (συν. ως τριτοπρόσ.) συνδοκεῑ (μοι)

μού φαίνεται επίσης σωστό, καλό, αρέσει και σε εμένα επίσης ή, ακόμη, τό εγκρίνω και εγώ επίσης

2. πιθ. νομίζω, θαρρώ

3. (το ουδ. πληθ. μτχ. ενεστ. ως ουσ.) τὰ συνδοκοῡντα (ενν. τινι)

τα πράγματα που είναι αρεστά και σε αυτόν όπως και σε κάποιον άλλο

4. (το ουδ. μτχ. ενεργ. ενεστ. με απόλ. χρήση) ξυνοδοκοῡν

κατά γενική ομοφωνία

5. (το αρσ. μτχ. παθ. παρακμ. ως επίθ.) ξυνδεδογμένος

(για λόγο) αυτός που όλοι παραδέχονται ή επιδοκιμάζουν

6. (το αρσ. πληθ. μτχ. παθ. παρακμ. ως επίθ.) συνδεδογμένοι (ενν. τινί)

αυτοί που έχουν την ίδια γνώμη με άλλον.

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + δοκῶ (Ι) «νομίζω, θαρρώ»].